Laktacyjna depresja, czyli jak rozmawiać z niekarmiącą

   Choć minął już ponad rok odkąd zostałam matką i ponad pół roku odkąd przestałam karmić i mieć jakąkolwiek nadzieję na wykarmienie Ignasia, smak porażki pozostał.

   Należę do grona kobiet które bardzo chciały, ale nie mogły karmić. To duży kaliber w skali matczynej bezradności. Poczucie porażki z laktacją porównuję do porażki jaką odczuwają matki które marzyły o naturalnym porodzie, a nie ze swojej woli urodziły przez cięcie. Do tej grupy też się zaliczam. Cóż...

   Kiedy rozmawiam z kobietami które przeżyły to co ja, doskonale rozumiem ich rozczarowanie. Przez wiele miesięcy knuły fantastyczny plan na Wielki Dzień albo wyobrażały sobie macierzyństwo bez przeszkód, zgodnie z planem. Tymczasem dupa. Nocne kolki, zmęczenie, dzieci nieodkładalne, bejbi blus, brak tego, tamtego... brak mleka. W dodatku z poczuciem osamotnienia, bo choćby z całych sił się starał, to mąż z siebie ani kropli mleka nie wydusi. Przez 4,5 miesiąca kiedy karmiłam (dokarmiałam) piersią, oraz przez kolejnych kilka miesięcy kiedy totalnie nie byłam pogodzona z porażką laktacyjną, słyszałam różne teksty. Najczęściej padały w dobrej wierze, ale nie wszystko złoto co się świeci. Jako doświadczona w tym temacie, wiem teraz, co mogłabym powiedzieć innej matce i co było dla mnie najcenniejsze. No, więc proszę... opowiem Wam jak rozmawiać z niekarmiącą.

• Powiedz mi, że robię wszystko co w mojej mocy i jeżeli choć trochę karmię, to przypomnij mi, że to wielka rzecz.
  Bo tak właśnie jest, a ja zrozumiałam to bardzo późno, może nawet za późno. Cała ta sprawa laktacyjna była dla mnie olbrzymim stresem (i może nawet przeciągającą się depresją poporodową). Gdybym przyjęła stanowisko zwyciężczyni, może potrafiłabym się rozluźnić, a mleko by samo popłynęło..?

• I tylko nie mów mi, że Twoja szwagierka też tak miała i jakoś to się skończyło. 
  Każdy kobieta i jej organizm jest inny, w sumie z indywidualnością dziecka, szansa, że historia jednej matki może się powtórzyć jest naprawdę marna. Wiele razy szukałam podobnego przebiegu akcji w opowieściach innych matek, i wiecie co? I nic. Nie znalazłam, analizowanie każdego, drobnego szczegółu doprowadzało mnie do obsesji. Robiłam sobie ogromną nadzieję, stosowałam się do ich trików, które u mnie za nic się nie sprawdzały (a jak się potem dowiedziałam, były bezsensowne). Tę opowieść, po prostu, sobie daruj. 

• Ale jeżeli, pomógł jej ktoś kto zjadł na tym zęby, załatw mi jego numer.
  Z historii innych kobiet najbardziej może się przydać informacja, gdzie znalazła fachową pomoc. Tutaj ważna informacja: taka pomoc istnieje! Najważniejsze, żeby jak najszybciej się zwrócić o nią do profesjonalisty. Dla mnie oznacza to co najmniej doradcę laktacyjnego, ale szczególnie liderkę La Leche Ligue. W Polsce są takie liderki aż... dwie. No, wiem, wiem, brzmi kiepsko. Ale do niedawna była jedna, więc jest coraz lepiej. Dziewczyny są fantastyczne i mają taką wiedzę której nie znajdziecie w żadnej najmądrzejszej książce.

• Nie mów, że na mleku modyfikowanym rosną takie zdrowe dzieci.
  Odejdź! Jeżeli chcesz mnie tak pocieszać, to odejdź.

   We wspieraniu kobiety niekarmiącej, w zasadzie już wiele więcej lepiej nie mówić. Tak jak napisałam, powtarzanie "wiesz, bo u mnie to było tak...." robi tylko mętlik w głowie. Ja, z każdą parą otwierających się ust aby opowiedzieć swoją historię, bardzo wierzyłam, że usłyszę receptę na sukces. Wystarczy, że zrobię tak jak ona i będzie cacy! Nie. Sukces nie nadszedł, jak się okazało wcale. Nawet jeżeli niekarmiąca nalega, ja bym radziła nie opowiadać jej za dużo, ona musi skupić się na sobie, na dziecku. Zapewnić sobie spokój duchowy, wyciszenie.

   Najlepszą rzeczą jaką można zrobić dla kobiety walczącej z depresją laktacyjną, jest zapewnienie jej spokoju i czasu potrzebnego do pogodzenia się z przegraną. Najlepiej nie poruszać tematów laktacyjnych, unikać dyskusji na ten temat, ale wsłuchać kiedy będzie potrzebowała rozmowy.

   Magda Karpienia powiedziała mi, kiedy już ostatecznie padłam w walce, że czas leczy rany, żebym dała sobie szansę na żałobę, nie wstydziła się tego przed sobą ani przed innymi. Jeżeli któraś mama by mnie zapytała, to co to właściwie oznacza? Odpowiedziałabym jej, żeby szukała w sobie spokoju "Już nie karmię/nie udało mi się karmić, ale to nie czyni ze mnie gorszej matki." Powiedziałabym żeby nie wstydziła się łez i smutku. Ta walka, jak każda, była męcząca i wymaga czasu rekonwalescencji, ale to właśnie silne i wyjątkowe kobiety ją podejmują! Sukces tkwi w każdej kropli, ale również w wytrwałości, zaangażowaniu i podjętej próbie. 

  

 Gdyby któraś z Was chciała porozmawiać o tym bardziej prywatnie, to śmiało napisz do mnie maila.