niedziela, 23 lutego 2014

Historia mojego porodu

   Minęły już trzy tygodnie od tego, wielkiego dla mnie, dnia więc pora napisać jak to wszystko przebiegało.
Jak wiecie, w piątek przed porodem wybrałam się na wizytę kontrolną do mojego lekarza prowadzącego. Pojawiłam się na niej ok. 10:00, zaczęliśmy rozmowę na tematy formalne, profesor powiedział, że teraz będą częstsze wizyty, stanowczo powinnam odpoczywać i zlecił badania. Na koniec, jak zawsze, poszliśmy na badanie ginekologiczne do zabiegowego. Śmichy - chichy, lekarz mnie bada i stwierdza, że jednak zmiana planów, szyjka podatna i skrócona. Podjął decyzję żeby jeszcze tego samego dnia położyć mnie w szpitalu na kilka dni w celu wprowadzenia leczenia i obserwacji. Dostałam kategoryczny zakaz poruszania się więcej niż jest to konieczne. Wróciłam jeszcze do domu, dopakowałam torbę do szpitala, zadzwoniłam do męża i na 15:00 wróciłam do szpitala. Do poniedziałkowego poranka nie działo się nic specjalnego, badania ginekologiczne, USG, morfologia, KTG, kroplówka z czymś co miało uspokoić macicę i dwie dawki sterydów dla Małego na płuca.



   Ponieważ nie szykowało się nic nagłego i dostałam potrzebne leki, spodziewałam się, że poniedziałek/wtorek dostanę wypis i resztę czasu do porodu spędzę leżąc plackiem w domowych pieleszach. Nic bardziej mylnego, jak się później okazało!
   Każdego poranka, dnia roboczego na oddziale są wykonywane rutynowe badania ginekologiczne, na które pacjentki są wzywane po śniadaniu. Wtedy też są podejmowane decyzje co do ewentualnych wypisów. Byłam kompletnie wyluzowana, myślałam o wypisie, przed zabiegowym siedziało kilkanaście pacjentek, wszystkie myślały o wypisach. Było wesoło bo każda miała nadzieję, że dowie się czegoś fajnego, rozmowy, żarciki i co kilka minut któraś wychodziła, a inna wchodziła do gabinetu. Przyszła pora i na mnie. Zadowolona, pewnie weszłam do środka, gdzie znajdowało się kilku lekarzy i studentów. Zostałam poproszona za parawan na badanie, pani doktor która je robiła na bieżąco zdawała relację z "mojego dołu" do siedzących po drugiej stronie parawanu lekarzy. 
   - Szyjka zgładzona, poród postępujący - powiedziała, na co zareagowałam lekkim zaskoczeniem, ale jakby w ogóle nie dało mi to do myślenia, co z tego wynika.
   - No to na blok. - spokojnie odpowiedział zastępca ordynatora, dr Jarczewski. 
   Na blok?! Jaki blok?! To wypisu nie będzie? To wracam do łóżka... jaki blok? Wydawało mi się, że się przesłyszałam. Szyjka zgładzona, poród rozpoczęty i na blok, to wszystko brzmiało dla mnie jakby mówili o innej pacjentce. Przecież ja jeszcze nie rodzę! Zostało mi jeszcze sześć tygodni!
   Nie zdążyłam ogarnąć wszystkiego myślami, już wyszłam z gabinetu, zamknęłam za sobą drzwi, dziewczyny na korytarzu patrzą na mnie z minami w stylu "i co?". A ja w ryk! Z płaczem tu nie ma żartów, oddział na którym "lezą zagrożone ciąże" a ja wychodzę z płaczem z badania. 
   - Co się stało? - zapytała koleżanka ze zdziwioną miną.
   - Będę rodzić... - wymamrotałam przez łzy.
   - No to ciesz się! Ale fajnie... - powiedziała inna.
   - Ale ja się boję...
   - A który to tydzień?
   - Trzydziesty czwarty...
   - Eee, ja pierwsze urodziłam w 34. i jest zdrowe jak ryba... 
Z miną jak skazaniec i krokiem jak na ścięcie szłam w stronę swojej sali. Za chwilę miała przyjść po mnie położna. Faktycznie, ledwo doszłam do łóżka, ona już stała w drzwiach. Kazała mi zabrać dowód, wzięłam też telefon, a ona zabrała moje łóżko.
   Około 9:40 znalazłam się na bloku porodowym, zostałam podłączona do KTG, przyszedł mój prowadzący. Regularnie badano mi rozwarcie. Napisałam do męża smsa "jestem na porodówce", za pół godziny był przy mnie, później dojechała moja mama. Do czternastej sytuacja rozwijała się powoli, dostałam chyba jakieś leki, rozwarcie dosyć powoli postępowało, pamiętam że przy ostatnim badaniu było na 4 palce, chyba... Skurcze też były trochę marne, dopiero po nieprzyjemnym "zabiegu higienicznym" nabrały mocy, choć spodziewałam się czegoś mocniejszego. Prowadzącego trochę niepokoiło wolne tempo akcji, ale nie dostałam niczego na przyśpieszenie. Mijało już prawie pięć godzin od mojego pojawienia się na porodówce. W którejś chwili Ignasiowi zaczęło spadać tętno, na 100, 80, 60... Na chwilę się podniosło, w tym czasie przybiegł mój prowadzący i zastępca ordynatora. Zastępca ucisnął mój brzuch w kilku miejscach bacznie przyglądając się reakcji tętna Małego. W jednej chwili spadło do zera. 
   - Robimy cięcie - padło z ust któregoś  z lekarzy - nie ma co dalej czekać, pępowina gdzieś się owinęła.
Od tego momentu wszystko działo się tak błyskawicznie. Natychmiast położna podała mi jakiś strasznie słony lek do wypicia i zabrała się za najgorszą część mojego porodu, o której myśl wywołuje u mnie ciarki na plecach - zakładanie cewnika do pęcherza... Mój mąż, który już wtedy był na korytarzu (zgodnie z ustaleniami, że przy samym porodzie go nie będzie), myślał, że zaczęłam przeć słysząc jak krzyczałam z bólu. Od razu po tym, przeszłam boso do sali obok, operacyjnej. Usiadłam na stole, dostałam znieczulenie zewnętrzoponowe, którego też się trochę bałam, ale w tym całym zamieszaniu z zaskoczeniem nie rejestrowałam więcej bólu. Szybko poczułam jak całe ciało od tali w dół jest odrętwiałe. 
   Sama operacja była dosyć.... dziwna. Wszystko odczuwałam na lekkim, ogłuszającym haju, widziałam głowę mojego profesora zza parawanu, dookoła chodzili ludzie który sprawiali wrażenie zupełnie wyluzowanych. Ręce miałam rozłożona na boki, w samolot, do prawej miałam podłączony aparat do pomiaru ciśnienia który automatycznie uruchamiał się co kilka chwil. W lewej dłoni miałam zamocowany wenflon z kroplówką. Jakaś pani trzymała mnie za rękę i mówiła że wszystko jest dobrze, anestezjolog opowiadał mi żarty, przede mną leciały "szczypce!", "proszę odsunąć", "wyjmujemy!" itd. Po 10 min od tego jak weszłam na salę operacyjną usłyszałam krzyk Ignasia. Nie widziałam go, od razu zabrali do badań do sali obok, gdzie był mąż i moja mama. Po chwili jakaś pani przyniosła mi go pokazać, był owinięty w taki niebieski kokonik. Przyłożyła mi go do twarzy na kilka chwil. Przywitałam się z nim i zabrano go do inkubatora.
   Nie mam do nikogo pretensji że nie mogłam go od razu zobaczyć czy trzymać przez te ustawowe 2 godziny. Wiedziałam że tak musi być, chciałam tylko wiedzieć że jest zdrowy. Cieszyło mnie, że mąż go widział zaraz po narodzinach i był z nim w tych pierwszych chwilach, widział jak go badano. Podobno personel sam go zachęcał, żeby podszedł bliżej.
   Od chwili w której wyjęto ze mnie Ignasia, zaczęło mi się trochę dłużyć na tym stole. Obracałam głową na lewo i prawo, w końcu akcja zakończona, przeniesiono mnie na moje dotychczasowe szpitalne łóżko, do ręki dostałam butlę od kroplówki i wyjechałam na korytarz. Za drzwiami czekali na mnie mama i mąż, który właśnie wyszli od Ignasia. Wróciłam na swoją salę, było ok. 15:00. Do wieczora odwiedziło mnie pół mojej rodziny, byłam całkiem świadoma a z powodu ekscytacji nie mogłam spać, w zasadzie, do samego rana. Kiedy to wreszcie wróciło do mnie czucie w dolnej partii cała. Przez całą noc dostawałam jakieś kroplówki, leki dożylnie. Rano przyszły panie położne umyć mnie i doprowadzić trochę do ładu.
   Dużo czasu zajęło mi dojście do siebie po tym zaskakującym rozwiązaniu. Nie mogłam uwierzyć, że to już. Uczucie potęgowało rozdzielenie mnie z Ignasiem, którego zobaczyłam chyba dopiero we wtorek po południu, kiedy mąż wsadził mnie na wózek i pojechaliśmy na oddział noworodkowy. Przez to wszystko kompletnie zapomniałam o laktacji i karmieniu. Położne mówiły, że Mały nie chce ssać, że jeszcze dostaje jedzenie sondą, co wpływało na moje zapomnienie o laktacji. Dopiero w trzeciej czy czwartej dobie po porodzie, ogarnęłam się w tym temacie i mąż przywiózł mi wypożyczony laktator żeby szybko pobudzić mleczarnię.
   Taka to była moja przygoda porodowa;) Miało być inaczej, chciałam rodzić siłami natury, mieć malca przy sobie, cieszyć się karmieniem od pierwszego dnia. Było trochę strachu, trochę zmartwień ale tak bardzo cieszę się, że jesteśmy cali i zdrowi. Nasza wspólna przygoda, choć rozpoczęta przed czasem, jest naszą najlepsza przygodą jaka mogła się wydarzyć;)

36 komentarzy :

  1. Jak widać u Ciebie skończyło się niespodziewanie, szybko i zaskakująco. Najważniejsze, że już jesteś po i możesz to tylko wspominać.
    Brawa za dzielność :*

    http://rodzice-plus-dziecko.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ps. Plany planami, a jak widać życie samo weryfikuje przebieg zdarzeń.

      Usuń
  2. Zawsze jak czytam jakie historie, przypomina mi się mój poród! U Ciebie za wcześnie, u mnie z kolei było dwa tygodnie po terminie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Jakbym czytała opis swego porodu. Spadek tętna i w ciągu 20 minut Mały był na świecie. Swoje cc wspominam bardzo dobrze. Cewnikowanie kojarzę jak przez mgłę, bo byłam w ogromnym szoku jak 10 osób zaczęło nade mną skakać i przygotowywać do cięcia, że nawet nie poczułam jak mi go zakładali.
    Najważniejsze, że Ignaś cały i zdrowy przyszedł na świat. A czy sn czy cc to naprawdę najmniej istotna sprawa.
    Cieszmy się, że mamy zdrowych Chłopaczków :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Czytając historie porodowe, zastanawiam się jak to będzie ze mną?! ;/
    Najważniejsze że jesteście cali i zdrowi!
    Powodzenia

    OdpowiedzUsuń
  5. Czytając Twój poród po raz kolejny i ja wróciłam do swojego. Dobrze, że wszystko się dobrze skończyło i mama i Ignaś zdrowi :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Dobrze, że miałaś tak czujnego prowadzącego i zostałaś w szpitalu. Szok musiał być nieziemski, fakt. :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Poród z prawdziwego zaskoczenia! Dobrze, że Ignać i Ty macie się dobrze.

    pozdrawiamy!

    p.s. nie wiedziałam że zakładanie cewnika może boleć. Ja miałam zakładany na drugi dzień po porodzie i nie czułam żadnego bólu, dlaczego?

    OdpowiedzUsuń
  8. Czuję doskonale to,co piszesz,bo byłam w podobnej sytuacji rodząc tydzień później niż Ty. Tylko,że ja wiedziałam,że coś się dzieje nie tak,bo miałam silne bóle podbrzusza i to zwiastowało mój poród. Żaden z lekarzy jednak nie słuchał moich narzekań... widocznie tak miało być. Najważniejsze,że wszystko zakończyło sie pomyślnie,a Ignaś po prostu ciekawy świata chciał być blisko rodziców :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Moja siostra też tak miała. Poszła kilka tygodni wcześniej i okazało się, że rozwarcie 10 a na zewnątrz ani śladu. Tyle, że ona już nie miała czasu wracać do domu. R. przywiózł wszystko i zaczęła się rąbanka, bo ona ma wadę wzroku i było jasne, że od razu pod nóż.
    Fajnie, że przynajmniej z tego co opisujesz "nie jest źle". Miewajcie się.

    OdpowiedzUsuń
  10. Nareszcie! Czekałam na tą historię! Cieszę się że wsystko się dobrze skończyło i że jesteście z Ignasiem cali i zdrowi. Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  11. Powiem szczerze, że trochę się boję podobnej sytuacji. Jestem w 32 tygodniu i choć bardzo chciałabym już być po to mimo wszystko poród wcześniej musiał być niezłym przeżyciem!
    Pozdrawiam serdecznie
    Iza

    OdpowiedzUsuń
  12. och Ty! cała jestem mokra! Wszystko mi wróciło! Na bloku miałam tak samo! no ryk!

    OdpowiedzUsuń
  13. O matko, widać, że mój termin zbliża się wielkimi krokami, bo mnie takie historie strasznie wzruszają. 31 tydzień i jak sobie pomyślę, że już za 3 miałaby się pojawić na świecie Lenka, to trochę mnie to przeraża :) Mam nadzieję, że posiedzi trochę dłużej.

    OdpowiedzUsuń
  14. ważne, że wszystko dobrze się skończyło.
    macie już siebie.

    OdpowiedzUsuń
  15. Ciesze się że jest wszystko dobrze :) Czasami nie mamy wpływu na to co się stanie..

    OdpowiedzUsuń
  16. ale byłaś dzielna! powodzenia w ogarnianiu domowej rewolucji ;)

    OdpowiedzUsuń
  17. Może też się pokuszę o napisanie historii...
    Co do Twojej, to tak jak piszą dziewczyny - najważniejsze, że wszystko skończyło się ok, szybko zareagowali i Ignaś cały i zdrów. Co do bólu porodowego... to nie wiem ile miałaś cm, jak Cię na blok operacyjny zabrali, ale powiem Ci szczerze, że dla mnie nawet 5 czy 6 cm to był spacerek, w porównaniu z tym co było przy 8 czy 10. ;) Buziaki dla Ignasia

    OdpowiedzUsuń
  18. Dzielna byłaś !!! Ja też zaczęłam rodzić Chibi około 34, ale u nas się udało to zatrzymać
    Najważniejsze, że malec zdrowy :)
    JESZCZE RAZ GRATULUJE !!!

    OdpowiedzUsuń
  19. Matko, jak bym czytała o swoich "przygodach". Z tą malutką różnicą, że mi młodej nawet nie pokazali. Dopiero po 24 godz przywieźli ją...
    Jak by na to nie patrzeć - teraz już z górki!

    OdpowiedzUsuń
  20. Nie wierzę! Przypadkiem do Ciebie trafiłam, a sama tydzień temu walnęłam niesamowicie podobnego posta o moim rodzeniu (5 tygodni temu :). Przesyłam linka: http://zuzanna-bloguje.blogspot.com/2014/02/kilka-tysiecy-sow-o-rodzeniu.html

    Mojemu synkowi też spadło tętno, ale już podczas ostatniej fazy porodu. Było za pózno na cesarkę - musieli go wyciągać próżnociągiem. Grunt, że żyje i ma się dobrze - niestety też nie było mi dane być z nim zaraz po porodzie tak jak sobie wymarzyłam. Ależ niesamowicie, że tu trafiłam :) pozdrowienia

    OdpowiedzUsuń
  21. najważniejsze, że to już za wami...że jesteście razem :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Hmm.. widzisz każdy odczuwa ból inaczej, ja np. w ogóle go nie czułam jak zakładali mi cewnik.
    Poza tym wzruszyłam się Twoją historią :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To dokladnie jak ja, w sumie byłam po szczęśliwa bo mi rozwarcie skoczyło

      Usuń
  23. całe szczęście, że lekarze w czas reagowali i macie zdrowego Ignasia :))

    OdpowiedzUsuń
  24. Dobrze że wyszliście z tego oboje cało i że malutki zdrowy.

    OdpowiedzUsuń
  25. Az wspomnienia wrocily. Moj porod w 28tc byl dla mnie takim samym zaskoczeniem jak Twoj dla Ciebie w 34. Do samego konca nie wierzylam, ze to juz, ze za chwile urodze...rodzilam SN, ale na sali operacyjnej, wiec maz musial zostac za drzwiami. Porod pamietam doskonale, a najbardziej to malenkie zielone zawinietko i zwisajaca stope. Zobaczylam go po raz pierwszy dzien pozniej. Nawazniejsze, ze oboje jestecie cali i zdrowi :)

    OdpowiedzUsuń
  26. Ja od ok. miesiąca mam zakaz chodzenia i przemęczania się bo po wizycie u mojego ginekologa okazało się, że szyjka mi się skróciła do 4 cm i cały czas się boję, że lada chwila urodzę, bo mimo przyjmowanych leków mam często twardy brzuch jak skała :( Cieszę się, że u Ciebie skończyło się to wszystko szczęśliwie :)
    http://swiat-mimi.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  27. Przeczytałam opis jednym tchem, na szczęście widziałam już kolejne notki i wiedziałam że wszystko będzie dobrze.. byłaś naprawdę dzielna że poradziłaś sobie z taką sytuacją ja pewnie bym nieźle spanikowała. Ignaś Śliczny zdrowo się rozwija i to najważniejsze Pozdrawiam

    http://mylittlestar.blog.pl/

    OdpowiedzUsuń
  28. Czytałam wcześniejsze (nowsze) posty, ale z tym się jakoś ociągałam. Historia mniej więcej podobna do mojej, tylko ja urodziłam o 3 tygodnie za wcześnie i Kulcia nie leżała w inkubatorze.

    http://cytrynkowy-swiat.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  29. Zaczęłam Cię czytać od opisu 34 tygodnia i kompletnie nie myślałam, że kilka postów dalej będziesz opisywać swój poród! Cieszę się, ze wszystko sie ulozylo :) szkoda jedynie problemów z karmieniem. Pozdrawiam serdecznie! I zabieram się za dalsze posty ;)

    OdpowiedzUsuń
  30. Też chciałam naturalnie, a wyszła cesarka. Już byłam pod oksytocyną, już z mężem czekaliśmy na skurcze i nagle tętno malucha zaczęło szaleć i poszłam na stół. Dziwię się tylko, że poczułaś zakładanie cewnika...albo ja byłam już w takim szoku, że nie czułam gdy mi go zamontowali.
    Moje maleństwo zobaczyłam jeszcze tego samego dnia, jakieś 4 godziny po cięciu i już później był ze mną do późna. Mąż miał być przy porodzie, ale wyszedł na moment bo skurczy wciąż nie było, jak wrócił to pielęgniarka właśnie wychodziła z Małym z sali operacyjnej. Cieszę się, ze wrócił "na styk" i że nasz synek nie był sam.

    OdpowiedzUsuń
  31. http://borntobesaintsandheroes.blogspot.com/2016/09/duzy-bol-ktory-wystepuje-u-kobiet-w.html?spref=fb

    OdpowiedzUsuń
  32. http://borntobesaintsandheroes.blogspot.com/2016/09/duzy-bol-ktory-wystepuje-u-kobiet-w.html?spref=fb

    OdpowiedzUsuń