Drugie dziecko

    "Czas na drugie dziecko" zawraca mi głowę już od, naprawdę, dawna. Jeszcze zanim zostałam mamą po raz pierwszy, byłam święcie przekonana, że drugie dziecko najlepiej jest urodzić niedługo po tym pierwszym. Wiecie, te teksty o dzieciach które mają lepszy kontakt ze sobą bo urodziły się niedługo po sobie albo czysty pragmatyzm w wersji "za jednym zamachem". Zarzekałam się, że jak tylko Ignaś skończy półtora roku, bierzemy się do akcji! Chciałam (razem z moim życiowym Wspólnikiem;)) jak najmniejszej różnicy wieku. 

   Jako doświadczona mama(hehe), myślę sobie, że warto było poczekać z decyzją aż Ignaś będzie bardziej samodzielny. Aż zacznie mówić, więcej rozumieć, sam się ubierać(na to mogę jeszcze poczekać...), zrezygnuje z pieluch na rzecz toalety i opuści dotychczasowe łóżeczko(to znaczy, swoje, nie nasze). Zdarza mi się czasami przyglądać życiu rodzin z dziećmi w wieku 2 lata i 2 miesiące. No, umówmy się, lekko nie jest.

    Pewnie gdyby nie problemy ze zdrowiem które niespełna rok po porodzie zaczęły się ujawniać, byłabym już mamą dwójki, albo przynajmniej w stanie zaciążenia. Leczenie, leki i definitywny zakaz zachodzenia w ciąże przez pewien czas, zmusiły nas do zmiany planów. Ale jak to się mówi, co się odwlecze... 

   I tak się odwleka. Okres kwarantanny niedawno zakończony, a na horyzoncie drugiego dziecka nie widać. Jeszcze wizyta kontrolna i technicznie będę gotowa do dalszych "działań". A mentalnie? Tyle czasu na to czekam, droga będzie wolna...